Droga człowieka w kontekście Religii Żywego Światła

Człowiek w Religii Żywego Światła nie jest istotą upadłą ani niegodną – jest pielgrzymem. Przemierza światy zmieszane, gdzie światło miesza się z cieniem a każdy dzień stawia go wobec wyborów.

Droga człowieka nie jest linią prostą. To wektor, który można zmieniać. Każda myśl, każde słowo i każdy czyn przesuwają go ku Pełni albo ku Pustce. Nie istnieje neutralność. Nawet bierność jest zgodą na grawitację cienia.

Etapy drogi:

• Nowicjusz – człowiek, który po raz pierwszy spotyka się z nauką Żywego Światła. Rozpoznaje, że życie ma sens i że jest on kryterium wszystkiego, co istnieje. Uczy się prostych praktyk i modlitw, aby zakorzenić się w Świetle sensu.
• Uczeń Drogi – podejmuje świadomy wysiłek rozróżniania. Zaczyna dostrzegać, gdzie w jego życiu pojawia się Pełnia a gdzie cień. Kształtuje rytuał codzienny i wspólnotowy.
• Pielgrzym Światła – żyje coraz pełniej w świadomości obecności sensu. Jego życie staje się świadectwem a wybory – przykładem dla innych.
• Świadek i Przewodnik – człowiek, który przez wierność drodze sam staje się przewodnikiem Żywego Światła. Nie narzuca się innym, lecz ukazuje drogę swoim życiem. Może pełnić rolę Strażnika Światła w kręgach wspólnoty. 
  

Horyzont drogi

Droga człowieka biegnie pomiędzy dwoma horyzontami:

• Pełne Ocalenie – całkowite wygaszenie Pustki w istocie, spełnienie osoby w Pełni, dopełnienie jej tożsamości.
• Śmierć metafizyczna – zanikanie świadomości, która wybrała brak sensu i uczyniła z Pustki swój ostateczny horyzont.

Droga człowieka jest więc dramatem i nadzieją zarazem. Nie ma łatwego zbawienia przez samą deklarację wiary, nie ma też potępienia z góry. Jest wolność – zdolność do wyboru wektora.

Rola cierpienia i próby

Wierzymy, że cierpienie nie pochodzi od Pełni. Jest tworem Pustki i istot archontycznych, które się nim żywią i czerpią z niego energię. Nie jest więc święte ani zbawcze samo w sobie. Może jednak stać się próbą, w której człowiek uczy się rozróżniania – czy podda się złudzie, czy odnajdzie pomimo cierpienia drogę ku sensowi.

Prawdziwą odpowiedzią na cierpienie nie jest jego gloryfikacja, lecz przemiana – odnalezienie w nim przestrzeni do pogłębienia miłości, empatii i solidarności. W ten sposób cierpienie, choć pochodzi z Pustki, może zostać przemienione w wektor ku Pełni.

Radość jako wektor Pełni

Równie ważna jest radość. Radość życia, wdzięczność za istnienie i rozsiewanie tej radości we wspólnocie są wektorem Pełni. Prawdziwa radość rodzi się z uczestnictwa w meta-sensie i dzieli się sobą – nie jest zamknięta w egoizmie.

Istnieje także radość złudna – radość samolubna, radość podszyta manipulacją, radość zbudowana na cierpieniu innych. Taka radość jest wektorem Pustki, bo zamiast rozświetlać, odcina od miłości i prawdy. Dlatego konieczne jest rozróżnianie istoty radości – czy jest ona owocem Pełni, czy cieniem złudy.

Empatia i wdzięczność

Źródłem prawdziwej miłości i radości jest empatia – zdolność wejścia w perspektywę drugiego człowieka i współodczuwania. To empatia czyni radość czystą, a wdzięczność głęboką. Wdzięczność bez empatii staje się pustą egzaltacją a radość bez empatii – hedonizmem. Empatia otwiera serce na sens – pokazuje, że życie ma wartość nie tylko w moim doświadczeniu, ale w dobru, które rodzi się pomiędzy nami.

Świadomość zdolna do refleksji

Ani cierpienie, ani radość, ani empatia, ani wdzięczność nie mogą być bezrefleksyjne. Bez refleksji łatwo stają się egzaltacją. Cierpienie zamienia się w kult ofiary, radość w hałaśliwy hedonizm, empatia w sentymentalizm a wdzięczność w pustą formułę, która w skrajnych przypadkach kształtuje mentalność ofiary nie potrafiącej zła nazwać złem a dobra dobrem. Dopiero zdolna do refleksji, zakorzeniona w meta-sensie świadomość, prowadzi nas drogą ku Pełni.